Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia