Ecce Homo - Bazant

Wyobraź sobie, że jest wieczór

Wychodzisz na miasto z kobietą

Idziecie do baru z dansingiem

I siadacie przy najintymniejszym stoliku

I kiedy ona idzie po piwo

Bo przecież mamy równouprawnienie

Podchodzi do niej facet, wygadany

Na domiar złego całkiem nieźle ubrany

Ma te mankiety na złote spinki

Widać nienaganne biznes maniery

Uśmiecha się białymi zębami

Przysiągłbyś że nie jest szczery

Ale, o zgrozo, Twoja kobieta

Szczerze ten uśmiech odwzajemniła

Już nie pamięta, że ty tam jesteś

W myślach planuje z nim dwójkę dzieci

Krew cię zalewa, to naturalne

Nie wiem, dlaczego jeszcze siedzisz

Wstajesz, podwijasz oba rękawy

I ruszasz żeby mu zęby wybić

Lecz w połowie drogi, obok parkietu

Gdy przechodziłeś, wpada na ciebie

Jakaś dziewczyna co, piruety

Kręcąc, straciła swą równowagę

Nerwowy uśmiech, trochę przeprasza

A trochę dostrzegasz błysku w oku

Kładzie twą rękę na swojej talii

Orkiestra staje i robi przygrywkę

I zaczynacie tańczyć razem

Ty i tajemnicza nieznajoma

Nie możesz oprzeć się wrażeniu

Że na parkiecie tylko ty i ona

Orkiestra gra, a świat się kręci

Cała Judea do tańca przygrywa

Wraz z wami tańczą wszyscy święci

A Maria przestała być frasobliwa

Patrzysz w jej oczy

— oto człowiek —

Czujesz jej zapach, gdy w tańcu się zbliża

Serce próbuje

Z piersi wyskoczyć

Lecz wie, że ucieczka jest już niemożliwa

Dotykasz jej włosów

— oto człowiek —

Robicie w prawo kroków parę

Lekkie muśnięcie

Jedwabnej sukni

Jej biodra falują jak Genezaret