Ik Ben Een Zoon - Boudewijn De Groot

Ik ben een zoon van grauwe westerstranden

Hoewel het zand waar ik ter wereld kwam rood was gekleurd

Daarmee voel ik ook nog steeds die vage banden

Ze vormen het begin van wat sinds die tijd is gebeurd

Daar was mijn moeder in het kwetsbaarst van haar leven

Daar kreeg ze mij temidden van het uitgeteerde vuil

En terwijl de amper levenden nog dankbaar achterbleven

Kieperde de jap haar dode lichaam in een kuil

Weten doe ik niets en weinig heb ik kunnen horen

Voelen was het enige dat ik kon

Ik heb er steeds voor moeten waken die vaagheid te verstoren

Nooit zal ik teruggaan waar het eens begon

Moet ik genieten van de zilverwitte stranden

Als ik niet zien kan hoe ze weggereden werd

Op een kar met levensresten, haar dode lege handen

Waarmee ooit om vrede gebeden werd

Nu sta ik hier in lichte, warme steden

Hier sta ik en zing het allerhoogste lied

Gezond en wel genietend van de vrede

Maar wie mij liefhad weet dit alles niet

Moet ik gaan naar die zachte groene velden

En zoeken naar dat ene witte kruis

Alleen haar naam konden ze erop vermelden

Die weet ik al — ik blijf maar thuis