Platenlied - Herman Van Veen

We dansten zo gezellig daar

het was op de minst verlichte plek

ik was ontzettend dicht tegen bij haar

gaf kleine kneepjes in haar nek

Ik hield haar verschrikkelijk goed vast en wilde kussen

maar zoals gewoonlijk kwam er wat tussen

de muziek hield op, ik kuste net in de maat

een stem die zei: «Keer om, die plaat!»

Wat is dit nu?

Ja, ik ben hier ontzettend jofel bezig, zeg, moet die plaat om.

Ja, maar dat is toch een naargeestige toestand, zeg?

Ik bedoel:

ik pak d’r net fijn bij de billen, en zegt een man «die plaat…

«Dat is toch helemaal… Dat kan helemaal niet meer, dat gesodemieter met die

platen, tegenwoordig.

Ja, ik maak rustig een scéne, hoor, ik maak rustig een

scéne, ik deins nergens voor terug.

Ja, ik bedoel, hier dat, dat is altijd, dat,

dat… laat, zeg.

Dat kan helemaal niet meer.

Ik bedoel: dat is toch van een

enorme arglistigheid.

Dat is toch… hm, hm, hm, dat kán toch helemaal niet,

zeg.

Ik denk dat ik toch even bel.

Ik bel even, denk ik.

Dat is …

Dat kunnen wij toch niet nemen, zoiets?

Ik bedoel: wij zijn hier ontzettend

jofel bezig en die plaat kan toch niet opeens ermee ophouden?

Ik bedoel:

daar maken wij toch een hele toestand van.

hahaha… Maar dat is toch te gek,

zeg?

Ik bedoel: waar zijn w… Ja, hallo, ja?

hahaha…»