Margherita - Marco Borsato

In de verte spreekt een stem

Die ik herken van onze ruzies

Over kleine misverstanden

Over grote desillusies

En ik hoor de kille klanken

Van jouw ingehouden woede

Maar wat kan ik meer dan janken

Als ik dit niet kon vermoeden?

In een waas hoor ik je zeggen

Dat je alles op wilt geven

Dat je alles met je meeneemt

Wat me lief is in dit leven

En ik luister hoe jouw woorden

Langzaam opgaan in de zinnen

Die me treffen als een bliksem

Met vernietigende kracht

Deze kilte maakt me gek

En dit gevoel is angstaanjagend

Maar je woorden malen verder

En m’n ogen kijken vragend

Waarom zei je mij niet eerder

Dat je zo van me vervreemd was

Waarom sprak je over liefde

Als je nooit van mij gehouden hebt?

Ik verlies het van de wanhoop

En ik voel m’n tranen branden

En ik zou niets liever willen

Dan m’n hoofd weer in jouw handen

Maar wat tot een uur geleden

Nog zo veilig heeft geleken

Is een hele grote leugen

En een kaartenhuis gebleken

Het is net of iemand anders

In jouw lichaam is gekropen

En ik heb niet eens gemerkt

Dat die naar binnen is geslopen

Om jouw liefde uit te wissen

En m’n wereld te vernielen

Wil er niemand me vertellen

Dat ik alles heb gedroomd