Náttmál - Sólstafir

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt

Ónytjunginn ól ég í mér, frá blautu barnsbeini

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt

Tel það ei mín tignarspor, ég eitrið saup svo ört

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt

Austanþokan mjakast nú fjær, eins og jötnar á himninum

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt

Þreyttur hleyp að heiman á ný, rétt eins og sólin sest æi sæ

Senn koma siðirnir nýju, leiðin ljóta að baki er

Skömmin hún gaf mér frelsi, kalda fjötra ei lengur ber

Hann faðir minn ól mig upp, á annan veg en fór

Ég óttasleginn andann dreg, en brosi með sjálfum mér

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt

Vinátta er vegin til fjár, ég aldrei sá þennan leik

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt

Lítill drengur flýr nú til fjalls þar sem óttans klukka ei slær.